Het is een vertederend beeld, vind ik zelf. De man zit hier regelmatig met zijn dochter op het bankje. Eens in de twee weken op gezette tijden kletsen ze bij, eten ze een ijsje of spelen ze in de buurt met een bal of stoepkrijt. In het begin was er altijd nog iemand bij. Soms een man en soms een vrouw. Op een afstand hielden ze de vader in de gaten. Vreemd vond ik, want de man leek een liefhebbend vader die zijn dochter vertelde over de vogels, haar rond zwaaide in de lucht en haar kusjes gaf op haar neus.
Vandaag is het anders. Het tijdstip is hetzelfde, maar geen derde persoon meer. De man en zijn dochter spelen in het gras. Het is warm en hij draagt een korte broek. Om zijn enkel zie ik een grote zwarte band. Een eigenaardig sieraad vind ik zelf. Niet mijn keuze. Het ding is log en er zit een vierkant kastje aan. Het lijkt mij uiterst vervelend zitten. Toch lijkt de man er geen erg in te hebben.
Als het spel voorbij is, rusten vader en dochter uit op de bank.
“Papa?”, hoor ik het meisje vragen. “ Waarom heb je dat ding om je enkel? “
“Dat is een enkelband liefje”, zegt de vader.
“Een enkelband? Net als een halsband bij een hond?” reageert het meisje.
‘’Zoiets ja,” lacht de man.
“O, zoals bij een hond, zodat het baasje hem kan tegenhouden als hij weg wil lopen! Hoe heet jouw baasje dan papa?“
“Reclassering” zegt de vader.
“Wat een gekke naam!”
Het meisje springt van de bank af om de bal te pakken. De man blijft achter en staart naar de band om zijn enkel. Hij mompelt iets wat ik niet kan verstaan.
Zo’n ding zou ik niet nodig hebben. Ik ga helemaal nergens heen.