De man die binnen kwam was een kop groter dan ik en zeker 150 kilo. Hij liep langzaam sloffend, een beetje achterover gebogen en met zijn buik naar voren de spreekkamer van de Penitentiaire Inrichting in. Hij ging steunend en kreunend op de stoel tegenover mij zitten.
Door de trilling van zijn zware stem danste zijn onderkin heen en weer. Het zichtbare deel van zijn armen, handen en zelfs zijn nek zaten vol tatoeages.
Ik vond hem een imponerende verschijning.
Anders dan verwacht was de man gespannen. Hij had zweetdruppeltjes op zijn bovenlip staan en hij maakte geen oogcontact. Hij frunnikte wat aan zijn door het roken vergeelde middelvinger en zei beleefd dat hij niet goed wist waar hij moest beginnen, toen ik hem vroeg hoe het met hem ging. Toen hij van wal stak leek hij moeite te hebben met de chronologie van zijn eigen verhaal. Regelmatig raakte hij de volgorde van gebeurtenissen kwijt en leek hij jaartallen door elkaar te halen waardoor hij weer van voor af aan begon. Ik was inmiddels ook de draad kwijt. Toen hij vertelde dat hij zijn vrouw had verloren keek hij naar een grote tatoeage op zijn arm. Er stond een kruis op zijn bovenarm met haar naam en een datum. Aan de hand van zijn tatoeage kon hij mij vertellen in welk jaar zijn vrouw was gestorven.
Er stonden veel namen op zijn huid. Veelal vrouwennamen. Er stonden kruizen en data, leuzen en plaatjes van de meest uiteenlopende categorieën. De ene met kleuren en mooie sierletters, de ander zwart en wiebelig gezet door een amateur of misschien door hemzelf.
“Mag ik u wat vragen over uw tatoeages?” vroeg ik.
Hij keek op en knikte verlegen. “Wat was uw eerste tatoeage?” vroeg ik. Toen stak de man van wal.
In chronologische volgorde vertelde hij over zijn leven. Iedere heftige periode had een plekje op zijn huid gekregen. Het één had een grotere plek verdiend dan het ander. Zijn ‘slechte’ periode waarin hij de tattoo ACAB (All Cops Are Bastards) levensgroot op zijn lijf had laten zetten. De drie puntjes op zijn hand, de tekst in zijn nek (bende gerelateerd), een leus die een willekeurige lezer op afstand had moeten houden, ze waren allemaal gezet in de periode die werd gedomineerd door drank- en drugsgebruik. De vrouwennamen waren van zijn dochters, zijn overleden vrouw, zijn ex-vriendin (die ging hij nog weghalen zei hij) en een ‘tribal’ waar een naam van een dame onder had gestaan die nu niet meer zichtbaar was. Een klein beetje impulsief was hij wel, zo bleek ook uit zijn tatoeages.
Toen brak er een betere periode aan in zijn verhaal. De tattoo met de datum waarop hij clean was geworden. Nu zo’n vier jaar geleden. De kleurige plaatjes van verschillende diertjes die zijn lust en zijn leven waren en zijn bijnaam “Bigman” stond in grote letters op zijn arm. De vleugels die voor zijn geloof stonden vond hij wel het mooist, zei hij trots. De naam van zijn vader en het versierde kruis met sterfdatum vond ik misschien wel de mooiste tatoeage. Mede door het verhaal dat erbij hoorde.
Hij was zijn eigen Wall of Fame. Hij had een plattegrond van zijn leven gecreëerd op zijn lijf. Iedereen die hem dierbaar was en iedere belangrijke gebeurtenis uit zijn leven stond voor altijd in zijn huid gegrift.
Door de vele plaatjes en verhalen vloog de tijd en werden we onderbroken door de PI-medewerker die aangaf dat de tijd om was.
“Wat wordt uw volgende tatoeage?”, vroeg ik nog snel voordat hij opstond.
Ik had misschien een poëtisch antwoord verwacht. Misschien een duif, die voor de vrijheid stond of een olijftak voor de vrede…. niets van dat alles. Hij wist het niet.
“Ik kom nog terug”, zei ik. We hadden het namelijk nog niet over het delict gehad. Een heftig delict waarvoor hij nog bijna 300 dagen detentie moest uitzitten. Hij heeft het delict altijd ontkend. Geen gemakkelijk uitgangspunt voor het opstellen van een re-integratie plan. Echter, het begin is er. Het contact is gelegd. We hadden een manier gevonden om zijn verhaal vorm te geven. De rest komt wel. We hebben de inkt gemeen. Hij zette de beelden op zijn huid. Ik zet de woorden op papier. Beide vertelt zijn verhaal.
