Ine: “Ik had dit werk graag veel en veel langer willen doen”

Interview met Ine

Receptioniste

Dat werkers veel meemaken, staat als een paal boven water. Maar receptioniste Ine doet daar niet bepaald voor onder; de verhalen buitelen bij haar over elkaar heen. Het plezier dat ze in haar werk heeft hoor je in haar stem als ze vertelt over de vrouw die stond te trillen als een rietje, de chique meneer in zijn maatpak en de man met de kettingzaag die zich aan haar balie meldden. “Als ik een dag hard gelachen heb, zit ik ’s avonds op de bank soms nog na te hikken.”

Dat Ine bij ons werkt, moest zo zijn. De vacature die ze overdag zag bij het UWV, was namelijk ’s avonds, toen ze haar sollicitatiebrief wilde schrijven, verdwenen. “Ik heb gebeld met het UWV en zo lang geslijmd dat ze me toch lieten reageren. De baan leek me zo ontzettend leuk. Ik móest hem gewoon hebben. En dat lukte.”

Tekening Ine

Keep calm

Het bleek een juiste inschatting: het receptionistenwerk is Ine op het lijf geschreven. Vooral de diversiteit van de mensen die je aan je balie en de telefoon krijgt, vindt ze leuk. “Kwade mensen, verdrietige mensen, vriendelijke mensen, alles komt langs. En als je iemand briesend aan de lijn krijgt, is het echt een uitdaging diegene kalm te krijgen en het gesprek rustig af te handelen.” Daarin blijkt Ine een kei. “Ooit kreeg ik een man aan de lijn die belde vanuit de gevangenis. Hij werd woedend toen zijn reclasseringswerker niet aanwezig bleek. Begon te dreigen dat hij een vrachtwagen ons gebouw in zou laten rijden. Schreeuwde, schold. Ik voelde me niet aangesproken, want die agressie was eigenlijk niet tegen mij gericht, en bleef rustig. Maar na het gesprek heb ik het wel aan de desbetreffende werker verteld. Die is met zijn leidinggevende naar de PI gegaan, waar alle gesprekken worden opgenomen, en heeft daar het hele gesprek terug kunnen luisteren. Ik kreeg een compliment van die leidinggevende: ze was verbaasd hoe kalm ik was gebleven.”

Anekdotes voor thuis

De vrouw die trillend als een blad aan haar balie verscheen, vroeg om een andere aanpak. “Ze was zó nerveus! Overhandigde me haar legitimatie met trillende handen. Ik had zo met haar te doen. Dus ik ben om de balie heen gelopen, ben bij haar gaan zitten, heb haar een kopje koffie gegeven, en haar gerustgesteld. ‘Het is niet eng’, zei ik tegen haar, ‘u gaat met een vriendelijke werker praten.’ Toen ze wegging, zwaaide ze uitbundig. Daar word ik dan heel blij van.”

En dat soort kleine anekdotes vertelt ze dan thuis graag aan haar dochters. “Ik kreeg een keer een man aan de lijn en zijn werker was op vakantie. ‘Ik zal u doorverbinden met een collega’, zei ik tegen hem. Waarop hij antwoordde: ‘Als het maar een lekker wijf is met dikke tieten.’ Nou ja! ’s Avonds vertelde ik dat aan mijn dochter, en die zei: ‘Heb je hem niet gezegd: oh, maar daar spreekt u al mee?’” Ine schiet in de lach. “Pas achteraf vind ik dat heel grappig. Op het moment zelf was ik nogal verbouwereerd.”

Verbaasd is meer het woord dat we kunnen gebruiken voor hoe Ine reageerde toen er een cliënt voor de deur stond met een kettingzaag in zijn handen. “Hij belde aan en ik zag die enorme kettingzaag. ‘Ik kan u toch niet binnenlaten met die zaag!’, riep ik naar hem door de intercom. ‘Ik kan hem ook niet in de auto laten!’, wierp hij tegen. ‘We zijn hier bij de reclassering, hier lopen allemaal criminelen rond. Dan wordt ie gejat!’ Uiteindelijk heb ik de werker gebeld en die heeft de kettingzaag bij mij achter de balie gelegd. Dat is toch wel het vreemdste object waar ik ooit op heb moeten passen.”

Over het algemeen wil Ine niet weten wat cliënten gedaan hebben. Maar soms zijn cliënten zo a-typisch dat ze nieuwsgierig wordt. Zoals bij die chique meneer in maatpak, die zijn vrouw vermoord bleek te hebben. Of bij dat lieve stel van 70, dat een werkstraf had. “Ze hadden allebei hun partner verloren. Waren het internet op gegaan, hadden elkaar ontmoet, waren verliefd geworden en gaan samenwonen. Maar ze hadden het niet gemeld en kregen beiden nog volle AOW. Als werkstraf werden ze in een bejaardentehuis geplaatst waar ze spelletjes moesten doen met de bejaarden. De werkstraf duurde maar 40 uur, maar jaren later deden ze dat werk nog! Heerlijk toch?”

In de soep

Voor iemand die enorm van afwisseling houdt, is dit duidelijk de ideale baan. Maar Ine houdt het zelf ook spannend. “Ik doe er graag dingen naast. Ik maak de roosters voor de reclasseringswerkers en voor de bureaudienst. Ik regel de planning voor de receptionisten van de hele regio. En ik ben een echte uitzoeker. Als de telefooncentrale hapert, ga ik uitzoeken wat er aan de hand is. Ik druk gewoon op alle knopjes. Je kunt toch niets kapotmaken! En als ik dan gevonden heb wat het euvel is, check ik het met een collega. ‘Druk jij nou eens op die knopjes, gebeurt dan hetzelfde als bij mij?’ En dan heb ik het gefikst.” Het maakt Ine tot een onmisbare collega. “Een tijdje terug was ik een paar weken afwezig. De receptie bleek in de soep te lopen. Of er zat niemand achter, of er zat iemand achter die niet wist hoe alles werkte. Ik kwam terug en een collega zei: ‘Jij mag dus echt nooit met pensioen.’ Dan voel ik me echt gezien. Een heel fijn gevoel.”

Belangrijk werk

Pech voor de collega’s echter: Ine gaat over een half jaar inderdaad met pensioen. Zelf staat ze er nog niet zoveel bij stil, al bouwt ze haar werkzaamheden en uren wel langzaam af. “Ik zal me wel vermaken. Voor nu kijk ik vooral terug op twintig geweldige jaren, waarin ik me gezien en gewaardeerd heb gevoeld. Weet je, er wordt wel eens neergekeken op receptionistes, op administratief medewerkers, op schoonmakers. Maar we doen belangrijk werk. Moet je zien wat er gebeurt als we er een week niet zijn! Ik ben blij dat ik al twintig jaar zulk leuk werk heb. Als ik van één ding spijt heb, dan is het dat ik deze baan niet twintig jaar eerder al had.”

Tekst: Marlies Hofland-van der Steeg
Illustratie: Nicole van den Hout

Lees ook de andere verhalen

Tekening Jan
Jan: “Soms heeft ons werk niets met crimineel gedrag te maken”
Tekening Christine
Christina: “Dit werk past bij me; het kan me niet gek genoeg zijn”
Feesttent
Group 14 Copy 3