Hetty: “We werken hier niet in een koekjesfabriek”

Onze organisatie bestaat dit jaar 200 jaar. Maar liefst 20% van die tijd maakt Hetty uit Groningen er al deel van uit. Ze begon als administratief medewerker, nu is ze medewerker logistieke administratie. Weinig verschil in functietitel, des te meer in de werkzaamheden. “Ik ga elke dag met superveel plezier naar mijn werk. Het lijkt of ik al veertig jaar hetzelfde doe, maar dat is niet bepaald het geval.”

Het is 1982 als Hetty solliciteert bij Reclassering Nederland voor de functie van administratief medewerker in Groningen. Enig idee van wat de organisatie doet, heeft ze niet. “Het was een slechte tijd om werk te vinden, ik was allang blij dat ik een baan hád.” Het kantoor was een oud woonhuis met werkkamers met een zitje. Hetty: “Als je met iemand anders de kamer deelde, moest diegene even weg als je een gesprek met een cliënt had. De cliënten liepen gewoon ‘los’ door het huis, en naast de buitendeur hing een bordje: Alg. Recl. Ver. We zaten in een Gronings buurtje, niemand mocht weten dat hier een reclasseringskantoor was.” Lachend: “Die afkorting was alleen bekend bij ingewijden.”

Het is een warm bad voor de dan 24-jarige Hetty. “Mijn collega’s waren allemaal ouder dan veertig, sommigen ouder dan vijftig. Maar ik mocht geen u zeggen. De sfeer was bijzonder informeel en ongelofelijk gezellig. Toen ik in 1988 ging verhuizen, werd het kantoor een halve dag dichtgegooid: alle collega’s hielpen me met de verhuizing. Als ik er nu aan denk, smelt ik weer.”

Dat Hetty haar werk altijd leuk is blijven vinden, komt doordat er telkens weer wat nieuws langskwam. Zo stond ze aan de wieg van de reclasseringsbalies (waar alle opdrachten tot toezicht, advies, werkstraf en gedragsinterventies van het OM binnenkomen en wat tegenwoordig instroompunt heet, red.), was ze betrokken bij de allereerste planningsbureaus, en deed ze aan het begin van haar carrière interne controles. “Dat was in het pré-computertijdperk. Ik ging het hele land door om van opdrachten te controleren of er wel een papieren opdrachtdocument voor was, en of er wel een rapport achter zat. Als we konden, herstelden we fouten voor de accountant kwam.” Al deze nieuwigheden waarin Hetty kan duiken, zorgen ervoor dat ze de organisatie van binnen en van buiten leert kennen. Nog een factor aan haar werk waar ze enorm van geniet. “Op een gegeven moment ben je die persoon die alles weet, die iedereen kent. ‘Vraag maar aan Hetty’. Je wordt echt gezien. Dat is een geweldig gevoel.”

Dan komt er een vacature voor Coördinator Administratie langs. Hetty besluit te reageren. “Het was eigenlijk niet dat ik de functie graag wilde, maar ik deed mijn werk al zo lang op mijn eigen manier, dat ik het niet zag zitten dat er iemand kwam die me zou vertellen dat ik het anders moest doen.” Ze krijgt de baan. Vijf jaar lang is ze coördinator, maar ze voelt steeds meer dat het niet bij haar past. “Ik kan echt niet delegeren. Ik vind altijd dat ik het zelf beter of sneller kan. Met als gevolg dat ik al het werk zelf deed en veel te lange werkdagen maakte.” Als twee collega’s dusdanig ruzie krijgen dat ze niet meer met elkaar willen spreken, blijkt ook dat Hetty niet zo goed is met conflicten. “Dan moest je die ruzie zien op te lossen. Verschrikkelijk vond ik dat.” Ze vraagt aan haar manager of ze weer administratief medewerker mag worden, en dat mag. Hetty is blij.

Nog blijer wordt ze als er enkele jaren later een vacature langskomt voor Medewerker Logistieke Administratie. Deze MLA’s werken in een team dat landelijk opereert en dat binnen de gehele reclasseringsorganisatie de administratieve processen gelijk trekt, zodat iedereen op dezelfde manier werkt. Hetty: “Tijdens het sollicitatiegesprek riep ik enthousiast: het lijkt wel of deze functie speciaal voor mij is gecreëerd! Alles wat ik geweldig vind, komt erin samen. Ik hou van processen, ik vind schrijven heel leuk. Ik ben nu als zogenaamde doorstroom-MLA betrokken bij het maken van landelijke procesbeschrijvingen voor zowel toezicht, advies als werkstraf, waarbij ik me op dit moment vooral met de werkstraf bezighoud. Het is veel vergaderen, maar zelfs dat vind ik leuk. Ik word van elke vergadering weer wat wijzer.”

Toch nadert voor Hetty het einde van een tijdperk: haar pensioen staat voor de deur. Hetty: “Ik hou me er nog maar niet te veel mee bezig; ik kijk er niet naar uit. Dat komt door vroeger. Ik ben toen twee keer enkele maanden werkloos geweest en dat bleek een verlammend effect op me te hebben. Ik deed helemaal níets meer. Lag bij wijze van spreken de hele dag op de bank. Al ben ik daar nu niet echt bang voor hoor, ik ben natuurlijk ook ouder. Ik denk dat de tijd zich wel vult. Maar ik ben heel blij dat ik nog twee jaar mag werken. Ik ga nog steeds elke dag met veel plezier naar mijn werk en dat gun ik iedereen. We werken niet in een koekjesfabriek, we werken met mensen. Mensen die je het beste gunt. En dat kan alleen als je je werk leuk vindt. Ik heb collega’s volledig zien uitblussen, bitter zien worden door reorganisaties en zo, en ik heb me altijd voorgenomen: dat nooit. Je zorgt maar dat je het leuk blijft vinden. En dat lukt me, al veertig jaar.”

Tekst: Marlies Hofland-van der Steeg
Illustratie: Nicole van den Hout