“Ik heb mezelf plechtig beloofd: ik ga nooit meer notuleren!”

Ooit had ze het idee om journalist te worden, maar na de mavo in Doorn dacht Henriëtte – die we kennen als Jet - alleen maar: welke opleiding leidt me zo snel mogelijk naar een baan? Het werd de secretaresseopleiding Schoevers, wat een gouden zet bleek. Nu neemt ze, na bijna 20 jaar als bestuursmedewerker/directiesecretaresse gewerkt te hebben voor eerst Sjef van Gennip en daarna Johan Bac, afscheid van onze organisatie. “Ik kijk ernaar uit om alleen maar leuke dingen te doen.”

In zijn algemeenheid kun je zeggen dat een goede secretaresse altijd het overzicht bewaart, goed kan plannen en organiseren, en zich niet gek laat maken, maar eigenlijk beschrijven we dan gewoon Jet. Ze beheerst het vak tot in de puntjes. “Ik denk dat mijn kracht wel is dat ik een Pietje Precies ben. Ik probeer alles perfect te doen, ben echt van de ‘check check dubbelcheck’ en laat niets aan het toeval over. Zo ben ik ook opgevoed: je doet altijd je best, je haalt eruit wat erin zit. Ik nam op school nooit genoegen met een zes, het moest minstens een acht zijn.” Op de vraag of ze dan ook allemaal tienen op haar eindlijst had, geeft ze toe dat dat niet zo was. “Ik had zelfs maar een zes voor Nederlands. Onbegrijpelijk vond ik dat.” Lachend: “Eigenlijk zit me dat nog steeds dwars.”

Jet is 17 als ze Schoevers afrondt en gaat werken. Ze heeft er al een aardige carrière opzitten als ze in 1997 Sjef van Gennip ontmoet en zijn secretaresse wordt bij de Maatschappelijk Ondernemersgroep. Als hij in 2004 directeur wordt van Reclassering Nederland, vraagt hij haar mee. Jet wil niets liever, maar er komt een kink in de kabel. “In één van mijn borsten werd een voorstadium van borstkanker ontdekt. Vanwege mijn belaste familiegeschiedenis, koos ik voor amputatie. Achteraf bleek er toch een knobbeltje in de borst te zitten. Ik zat midden in het hele proces van scans en bepalen wat de volgende stap zou worden toen Sjef bij de reclassering tekende, dus ik twijfelde. Wilde ik de onrust van een nieuwe baan er wel bij hebben? Uit de scans bleek echter dat alles in orde was, dus ben ik Sjef toch achternagegaan.” Het bleek echter een prelude voor wat komen zou: in februari 2005, amper een half jaar later, krijgt Jet ook borstkanker in haar andere borst, met aangetaste lymfeklieren. Een bijzonder heftige periode breekt aan. “Ook die borst liet ik weghalen. Gelukkig waren er in de rest van het lichaam geen uitzaaiingen. Ik onderging een heel zware chemokuur, bestraling, jarenlang medicijnen. Het was heel erg pittig.”

Gek genoeg is het werk dat haar er grotendeels doorheen sleept. “Mijn man Henk zei: ‘Als je je goed genoeg voelt om te werken, moet je gewoon gaan. Het is je lust en je leven, je wordt daar blijer dan thuis achter de geraniums.’ En daar had hij gelijk in. Ik voelde me zo ontzettend gesteund door de organisatie, en ook door Sjef. Het hield me echt op de been.” Jet heeft een eiwitgevoelige tumor en krijgt daarvoor een speciale medicijnenkuur waarvoor ze elke drie weken naar het ziekenhuis moet. “De taxichauffeur zei: ‘Ik heb in al die jaren dat ik mensen naar het ziekenhuis breng voor een behandeling, nog nooit iemand gezien die ik moest ophalen van het werk.’ Blijkbaar was het uitzonderlijk dat ik werkte terwijl ik zo ziek was, maar ik had die afleiding nodig.”

Het is Jet ten voeten uit: een hardwerkende vrouw die haar werk heerlijk vindt. “Ik hou van het één-op-één contact dat je hebt met je manager. En dat je iemand ontzorgt, alles in het werk stelt om zijn dag beter te laten verlopen. Ik vind het fijn dat Johan zich niet hoeft bezig te houden met randzaken, dat doe ik wel voor hem.” En daarin regelt ze alles perfect. Maar dat perfectionisme heeft ook een keerzijde: Jet kan haar werk niet makkelijk loslaten. “Gedachten aan mijn werk dringen zich op de meest bizarre momenten aan me op. Het dieptepunt was dat ik aan het wandelen was in Wales en opeens tegen Henk zei: ‘Zullen ze eigenlijk wel weten dat het sleuteltje van het postvakje in de linkerlade ligt? Moet ik ze niet even bellen’. En dat Henk riep: ‘Jet! Nu is het zo langzamerhand wel klaar hè?!’ Ja, dat altijd aanstaan ga ik echt niet missen. Net als ingewikkelde vergaderingen plannen met mensen die nauwelijks gaatjes in hun agenda hebben. Koffie halen. En notuleren. Met name notuleren, ik ben blij dat dat nooit meer hoeft.”

Wat Jet wel gaat missen, is de dynamiek. De reuring, het feit dat er altijd wel wat gebeurt. En de collega’s natuurlijk. “Sowieso kijk ik met veel plezier terug op de goede samenwerking met eerst Sjef en daarna Johan, fijne managers om voor te werken. En ook al zag ik mezelf vroeger als een muurbloempje, verlegen en bescheiden, toch heb ik op de een of andere manier aan elke baan vriendinnen overgehouden. Je moet de app-groepen in mijn telefoon zien: de Spice Girls, het Kwartetje, de M-ooitjes (waar Sjef ook in zit), allemaal oud-collega’s met wie ik nog regelmatig op stap ga. Zo leuk! En dat zal hier niet anders zijn. Daar kijk ik nu al naar uit. Ik heb sowieso veel zin in wat komen gaat. Alleen maar leuke dingen doen, lekker lang op vakantie naar ons favoriete eiland Lesbos. Wandelen, fietsen, lezen. Ja heerlijk.”

Is er nog iets wat ze de reclassering mee wil geven? Een wens voor de komende 200 jaar misschien? “Het mooiste zou natuurlijk zijn als we over 100 jaar niet meer bestaan, maar die illusie heb ik niet. Ik hoop vooral dat hier heel enthousiaste mensen blijven werken die zich met hart en ziel blijven inzetten voor dit werk, want ik denk dat we echt het verschil maken in de maatschappij. Ik hoop dat ik daar, ook al was het op de achtergrond en indirect, mijn eigen steentje aan heb bijgedragen.”

Tekst: Marlies Hofland-van der Steeg

Illustratie: Nicole van den Hout