Carina: “Als ik mensen kan helpen, ben ik op m’n gelukkigst”

Als facilitair coördinator zorgt Carina voor bijna 300 collega’s in regio Oost. “Samen met mijn collega Benno regel ik zaken als mobiele telefonie, de schoonmaak, de beveiliging, zorg ik dat printers werken, onderhoud ik nauw contact met de ICT-servicedesk, dat de kantoorartikelen op voorraad zijn, dat de alarmknoppen werken, dat er BHV-trainingen georganiseerd worden.” Zo regelt ze dat iedereen zonder zorgen zijn werk kan doen. Net zoals ze dat zes jaar lang deed als managementassistente van voormalig directeur Anja Ran. “Ik bemoei me altijd met alles. Mensen denken vast wel eens: heb je háár weer.”

Dat Carina directiesecretaresse en daarna facilitair coördinator werd, lag niet direct voor de hand. “Mijn broer zat bij de marine, en dat wilde ik ook. Misschien niet helemaal goed gemotiveerd; ik wilde vooral het huis uit.” Ze gaf zich op voor de opleiding, werd toegelaten, maar er bleken te veel mensen te zijn toegelaten. Ze was de jongste, en kreeg dus het verzoek zich een jaar later opnieuw op te geven. “Daarvoor was ik te ongeduldig. Ik dacht: dan doe ik wel iets anders.”

Het werd de opleiding tot directiesecretaresse. Die vond ze stom; de stage die ze liep bij een personeelsadministratiekantoor des te leuker. “Ik verving als stagiair een zwangere collega en had dus eigenlijk van meet af aan een volwaardige baan. Echt te gek.” Daarna gaat ze als directiesecretaresse voor meerdere advocatenkantoren aan de slag. Als ze haar vriend Jos ontmoet in een après-ski-café in Tsjechië en ze na 10 jaar samenwonen in Alkmaar met hem naar Raalte verhuist, komt ze in dienst bij een uitzendbureau dat haar wil detacheren aan Reclassering Nederland, als managementassistente. “Ik moest een motivatiebrief schrijven, maar had werkelijk nog nooit van de reclassering gehoord. Ik heb er een creatieve draai aan gegeven en kreeg de baan. Dat is nu 15 jaar geleden, en ik vind het nog steeds te gek.”

Wat ze met name leuk vond aan haar functie als managementassistente, was dat ze de oren en ogen was van Anja. “De unitmanagers noemden me gekscherend Caranja. Ik dacht: ze bedoelen vast piranha omdat ik zo streng kan zijn, maar het was echt Caranja: een combinatie van Carina en Anja. Het had denk ik vooral te maken met het feit dat ik – voor zover ik kon – echt alles voor Anja regelde.” Toen deed ze dat op microniveau voor één manager, nu doet ze dat al negen jaar op macroniveau voor de gehele regio. Zaken regelen en zo mensen blij maken is wat Carina het allerliefste doet. Het brengt haar een hoop dankbaarheid en blije collega’s. “Ooit kreeg ik zelfs een huwelijksaanzoek! Die collega vond dat ik de boel zo goed op orde had, die dacht dat dat thuis ook zo zou zijn. Fout! Ik ben net een loodgieter bij wie het thuis lekt; privé is het chaos.”

Dat het op het werk zo’n geoliede machine is, komt doordat Carina zich graag met zaken bemoeit. Zodra ze ziet dat iets niet goed gaat, zal ze er alles aan doen het te fixen. En dat gaat niet altijd even zachtzinnig. “Ik ben nogal open en direct”, zegt ze zelfbewust. “Soms zeg ik tegen collega’s: sorry, maar ik breng dit even op z’n Carina’s. Dan weten ze dat ik het goed bedoel, maar dat het er misschien ietwat lomp uit kan komen.” Haar collega’s zijn intussen haar bijna Amsterdamse manier van doen wel gewend. Die waarderen haar directheid, hoe recht-voor-zijn-raap ze is en dat ze altijd weten wat ze aan haar hebben. En dat is veel, want ook in dit werk heeft Carina haar ogen niet in haar zak. “Als ik zie dat iemand een slechte zithouding heeft, dan zeg ik daar wat van. Mensen die klagen over een tennisarm adviseer ik. Ik ben ook ergotherapeut dus ik sla op dat soort dingen aan. Maar ook in vergaderingen heb ik mijn mondje klaar. Als er bijvoorbeeld iets verandert op ICT-gebied voor mijn collega’s, vraag ik steevast: ‘Moeten we daar niet wat meer over communiceren?’ Ik ben soms wel een beetje de luis in de pels, ja.”

Hoe ziet Carina haar toekomst? “Ik vind dit werk nog steeds harstikke leuk. Onlangs kwam de functie van facilitair coördinator in regio Midden-Noord vrij en toen heb ik wel even overwogen die erbij te doen. Maar ik realiseerde me al snel: dat wordt te veel. Dan ben ik veel aan het reizen en heb ik geen tijd meer voor leuke projecten. En die leuke projecten zijn nou juist de krenten in de pap.” Toch denkt Carina af en toe wel voorbij Reclassering Nederland, aan later. “Ik hoop met mijn 64^e met pensioen te kunnen en wil dan dolgraag met Jos en onze kat drie maanden met een camper door Europa trekken. Daar sorteer ik nu alvast op voor: sinds vorig jaar gaat onze kat Loebas mee op campervakantie. Elke ochtend laat ik haar uit, drie kwartier lang wandel ik dan met haar aan een tuigje over de camping. Krijg je superleuke gesprekken door. Het is nog ver weg, maar dat een paar maanden doen, daar kan ik me nu al op verheugen.”

Tekst: Marlies Hofland-van der Steeg
Illustratie: Nicole van den Hout