“Al krijg ik een mooie aanbieding, ik ga nergens heen”

Als buschauffeur reed Alex in negentien jaar tijd anderhalf miljoen kilometer bij elkaar. Nu is hij projectbeheerder in regio Noord-West met een groot werkgebied: van Hoofddorp tot Texel. Aan anderhalf miljoen kilometer komt hij niet, maar dat is dan ook niet het streven. Het streven is mooie projecten vinden en behouden voor de werkgestraften, en daarin slaagt Alex prima. “Ik heb nog nooit een baaldag gehad.”

Alex is 43 jaar oud als hij besluit open te staan voor een carrièreswitch. “Ik had jaren als elektricien gewerkt, daarna vijftien jaar lang als buschauffeur en zeven jaar lang als beveiliger op de bus, en dacht: het wordt tijd voor iets anders. De rest van mijn leven in ploegendiensten en nachtdiensten werken, dat wordt hem niet.” Het is een oud-collega van Connexxion die hem wijst op de functie van werkmeester bij de reclassering. “Dat past echt bij jou, zei hij, maar ik had geen beeld bij het werk. Ik heb een dag met hem meegelopen en was verkocht. Het werken met mensen, dat is wat ik er geweldig aan vond.”

Alex komt op het groepsproject van RN aan de Lutmastraat in Amsterdam te werken en pikt van al zijn collega’s iets mee. “Ik keek naar wat bij hen werkte en gooide daar een persoonlijk sausje overheen. Ik bleek het beste tot mijn recht te komen als vliegende keep. Ze konden mij overal inzetten.” Binnen de kortste keren kent Alex het werkgebied als zijn broekzak en manifesteert hij zichzelf meer en meer als manusje-van-alles. “Op de Lutmastraat trok ik allerlei taken naar me toe. Ik plande de roosters, deed het wagenparkbeheer, beheerde de materialen, werkte nieuwe werkmeesters in. Toen er iPads kwamen, was ik de iPad-installateur. Ik werkte hard, stond altijd aan, was op vrije dagen ook bereikbaar. In privétijd was ik op de voetbalvereniging Hoofd Jeugdopleidingen van 51 teams. Ik kwam bij de huisarts en die zei: ‘Je bloeddruk is een beetje hoog.’ Ik wist: dit moet anders.”

Er komt een vacature langs van projectbeheerder. Alex solliciteert, maar wordt het niet. “Het is een HBO-functie en ik heb geen HBO-diploma. Daarbij scoorde ik op mijn assessment lager dan mijn collega, die op dat moment mijn concurrent voor de functie was.” Alex is positief en voelt dat zich op een ander moment wel iets zal aandienen. Dat gebeurt tien maanden later, als zijn collega aangeeft de functie niet meer te willen. Binnen 48 uur wordt Alex door zijn manager gebeld. Erover nadenken hoeft hij niet. “De functie is precies wat ik zoek. Werken met mensen, veel vrijheid om mijn tijd naar eigen inzicht in te vullen, zorgen dat alles bij de projecten op rolletjes loopt, het is mijn absolute droombaan.”

Het is een drukke baan. “Ik heb op dit moment 275 projecten waar ik verantwoordelijk voor ben. Dat is best veel. Maar ik heb goed leren plannen, ik hou mijn agenda goed in de gaten, ik heb volgens mij alles prima onder controle. En de problemen en ongeregeldheden uit mijn tijd als werkmeester heb ik niet meer. Nu ben ik verantwoordelijk voor de juiste projecten voor onze cliënten. En dat geeft een bepaalde rust waar ik me heel prettig bij voel.”

Tussen de 275 projecten die Alex beheert, zitten absolute pareltjes. Projecten die hij binnen heeft gehaald en waar hij trots op is. “We maken schoon bij de Universiteit van Amsterdam, samen met mensen met afstand tot de arbeidsmarkt. We maken schoon bij een scheepswerf in Edam, waar ze bijzondere zeilschepen restaureren. Er hangen daar spullen aan de muur uit de negentiende eeuw. Dat is toch geweldig? Ook werken we samen met de stichting Meer Bomen Nu, die bomen plant op braakliggende terreinen om zo klimaatverandering tegen te houden en biodiversiteit te herstellen. We werken op een voormalig marineschip. Tijdens mijn gesprekken daar mocht ik meevaren en de machinekamer in. Wie maakt dat nou mee? Ik zit de ene dag met boer Geert aan tafel ergens tussen de weilanden in Noord-Holland, de andere dag praat ik met de directeur van een grote zorginstelling. Het is geweldig werk.”

Ook al ervaart Alex weinig stress in zijn baan, zijn bloeddruk houdt hij goed in de gaten. “Mijn vader werd op zijn 43^e afgekeurd wegens allerlei lichamelijke klachten. Ik heb nooit met hem kunnen voetballen. Zelf heb ik nu een zoontje van acht, en ik wil een actieve vader zijn. Wél samen kunnen voetballen. Dus ik ga drie keer per week naar de sportschool, ik heb mijn activiteiten bij de voetbalvereniging teruggebracht tot bijna niets, en ik hou mijn stressniveau laag.” Alex is heel blij met hoe de reclassering dat mogelijk maakt. Wat hem betreft is het gras nergens groener. “Ik denk niet dat er een betere werkgever bestaat dan de reclassering. In ieder geval niet voor mij. Al zou ik ergens anders een geweldige aanbieding krijgen, dan zou ik die niet aannemen. Ik ga nergens meer heen.”

Tekst: Marlies Hofland-van der Steeg
Illustratie: Nicole van den Hout