1980 t/m 2005 - Verandering van het reclasseringsklimaat
Als gevolg van de economische recessie werden bezuinigingsmaatregelen doorgevoerd. Justitie bemoeide zich vaker en meer met het reclasseringsbeleid: ‘wie betaalt, bepaalt!’ Andere concepten, methodieken en richtlijnen raakten in zwang. ‘Verzakelijking’ en ‘verharding’ van het strafklimaat traden op. Verandering van positionering vond plaats: reclasseringsmedewerkers gaan vaker ‘achter Justitie’ en ‘tegenover daders’ staan.
In de jaren negentig verschijnt nieuw criminologisch onderzoek aangaande het terugdringen van recidive. Ook werden methodieken ontwikkeld inzake het werken met on(vrij)willige cliënten. Deze – dikwijls uit Angelsaksische landen afkomstige – onderzoeken en methodieken vonden gaandeweg hun weg naar de Nederlandse reclassering.
Vanaf 2000 richten Nederlandse reclasseringsorganisaties hun werkzaamheden steeds vaker in op basis van ‘What Works’-principes: wetenschappelijk onderbouwde risicotaxaties deden hun intrede (Risico Inschattings Schalen, RISc, 2004), een eerste reclasseringsmethodiek (Delict als Maatstaf, 2004) en gedragsinterventies ter bestrijding van recidivegevaar.
Ook de jeugdreclassering kreeg een eigen methodiek (2005) en meerdere specifieke interventies, zoals ITB Harde Kern en ITB Criem. Sinds enkele jaren zien wij een integratie van moderne criminologische, psychologische en sociaal-agogische kennis. Door gebruik te maken van wetenschappelijke bevindingen trachten reclasseringswerkers verantwoorde syntheses te maken tussen de belangen van cliënten en samenleving.
